“Een troostende arm: het kon niet”

Ik steek een kaarsje aan voor degene die tijdens deze corona-periode zijn gestorven en denk tevens aan alle nabestaanden en hoop daarmee hun een hart onder de riem te steken.

Warme groet,

Anja

In de coronatijd is alles anders;  ik voel me altijd enorm betrokken bij families als ze hun dierbare hebben verloren. Ik wil graag de uitvaart regelen zoals men het bedoeld had. Ik doe dat dan samen met de familie maar ik merk dat vele wensen gewoon niet uitgevoerd kunnen worden. En dat zorgt voor extra verdriet. En dan kan ik ook nog niet een arm om die persoon heen slaan! Schrijnend dat zovelen geen afscheid konden nemen voorafgaande aan het sterven of tijdens het sterven er niet bij konden zijn.  Gelukkig heb je altijd de mogelijkheid om, als de overledene verzorgd is en haar of zijn favoriete kleding aan heeft, alsnog afscheid te nemen. Voor sommigen een (schrale) troost en toch erg waardevol.
Je wordt inventief als uitvaartondernemer en je probeert alles uit de kast te trekken om er toch een mooi afscheid van te maken. Zo bedacht ik allerlei mogelijkheden om toch nog aan de wensen te kunnen voldoen. Zo was er een dame die na haar dood opgebaard wilde worden in het verzorgingstehuis en daar zouden de kleinkinderen de mogelijkheid krijgen haar witte kist te beschilderen. Maar opbaren was natuurlijk in het tehuis geen optie. Ik heb geregeld dat tijdens een rouwbezoek de kist alsnog beschilderd kon worden door de kleinkinderen. Dat gaf een goed gevoel.

 

Op een bepaald moment kreeg ik een melding van overlijden, twee dagen later, op zaterdag, overleed zijn vrouw ook aan corona; ik heb er alles aan gedaan om dit echtpaar op maandag te kunnen begraven. Want dat was de wens van de nabestaanden. En ik merkte dat dit, het samen begraven, veel troost bood.

Natuurlijk is er de mogelijkheid om digitaal te condoleren, dat kan via mijn website en daar is een aantal keren gebruik van gemaakt. Maar wat ik ook vaak doe is blanco kaartjes meesturen met de rouwkaart waar men dan een herinnering aan de overledene op kwijt kan. Dat bleek waardevol voor de nabestaanden.

En als je dan vele familieleden of vrienden niet kan uitnodigen vanwege het maximale aantal van 30 personen is er de mogelijkheid van een livestream. Dan ben je er toch een beetje bij.

Zo had ik een condoleance geregeld waar de overledene was opgebaard in de tuinkamer, waarna je via het terras naar de tuinkamer kon, om daar afscheid nemen en vervolgens via de voordeur er weer uit. Zo heb ik ook bij een collega gezien dat de overledene in de tuin werd opgebaard. Eigenlijk zou de overledene dat zo mooi hebben gevonden werd er later gezegd.

Zo heb ik wel het gevoel gehad, toen we middenin de coronatijd zaten, dat het allemaal ontzettend veel was; extra veel verdriet door de ziekte die velen van ons niet de baas konden. Daarom is het fijn dat we vanavond Nederland in het licht zetten. Via het programma van KRO-NCRV. We staan even stil bij de lege plekken en we denken aan de duizenden mensen die ons helpen om vooruit te blijven kijken.

Ik steek een kaarsje aan voor allen die tijdens deze corona-periode zijn gestorven en denk tevens aan hun nabestaanden en hoop daarmee hun een hart onder de riem te steken.

Anja van Heeswijk